Fighting the mighty Zambezi!

Hier weer een reisverslag van het begin van m’n laatste vakantie in Afrika! Ik ben nu inmiddels in Mozambique, maar ik zal jullie nu alleen vermaken met het verhaal uit Zimbabwe! :P

Donderdag de 8e van juli was het na de toets tijd om te chillen. Maar een beetje de spullen inpakken, omdat de volgende dag de vakantie ging beginnen. Eind van de middag zijn we naar Guido’s gegaan, om daar biertjes te drinken, en gelijk maar een pizzaatje naar binnen te werken. Later die avond zijn we naar de snorts geweest voor de laatste keer...helaas... ’s Nachts moest van iedereen afscheid genomen worden met een aangeschoten kop; omdat ik 95% van de personen die hier ook studeren nooit weer zal zien.

Vier uurtjes later; om vijf uur ging de wekker. We hadden een auto gehuurd om naar Port Elizabeth Airport te rijden. Arwen stond alleen nog onder de douche toen Joep & ik daar kwamen, dus de vertraging was al begonnen (Joep ging mee om z’n vriendin op te pikken in PE). In Zuid-Afrika zijn ze nog steeds bezig met de weg, dus de wegwerkzaamheden werkten ook niet echt mee. De laatste paar kilometers werd het toch tijd om het gaspedaal goed in te trappen, want het werd kiele-kiele met het vliegtuig. Tien minuten voor de sluiting van de incheckbalie waren wij bij het vliegveld; nog net optijd dus.
Hier zijn we lekker in een vliegtuigje gaan zitten om richting Johannesburg te vliegen. Na iets meer dan een uurtje waren wij in het noorden van Zuid-Afrika. Hier moesten wij 9 uur wachten voordat we met Greyhound (een busorganisatie) richting Harare, de hoofdstad van Zimbabwe, konden reizen. Op het vliegveld hebben wij ons een beetje zitten vervelen, en later nog gechilld met wat andere studenten die naar huis toe vlogen. Ook hebben hebben we nog een tijd op het terras gezeten bij Intercontinental in het zonnetje, om de tijd een beetje te doden.

Later zijn we met een taxi naar het centrum van Johannesburg gereden, om daar vervolgens de bus in te stappen. Om acht uur zijn we vertrokken, en het plan was om rond 1 uur ‘smiddags de volgende dag in Harare te zijn. Maar dat werd allemaal ietsjes later. Er stond een klein rijtje bij de grens van Zimbabwe, om een stempel te halen. Ook moesten alle koffers uit de bus, en weet ik wat nog meer moest er gedaan worden voordat we het land in mochten. Na 4,5 uur bij de grens konden we eindelijk doorrijden. In Zimbabwe zijn we nog een keer gestopt in de middle of nowhere bij een tankstation. Hier zat ook een fastfood-restaurant; wimpy; wat normaal heel erg goed is. Maar dit restaurant was echt gewoon té nasty. Het zat in een gebouw wat totaal verpauperd is, en patat werd er gebakken in frituurvet van (ik denk) 80 graden. Dat zag er dus best nasty uit. Maar uiteindelijk kwamen we rond 6 uur ‘savonds aan in Harare; ietsjes later dus.
Hier zijn we opgepikt door Peter & Liz, kennissen van Arwen, waar wij ook verbleven in Harare. Hier werd ‘savonds lekker voor ons gekookt, waarna we de wedstrijd van Duitsland-Uruguay hebben gekeken. Daarna werd het gauw tijd om naar bed te gaan; want na 36 uur reizen waren wij wel kapot.

Op zondag hebben Liz & Peter ons meegenomen naar de Chinhoyi caves, anderhalf uur boven Harare. Myron (het zoontje van 3 mnd) & de oppas Aunti Susan zijn ook nog meegeweest naar deze grotten. Hier hebben we wat gedronken op een terrasje (in de zon, die hier in Zimbabwe toch íets lekkerder schijnt dan in Zuid-Afrika =D), waarna we naar de grot gingen. Het was een beste grot, wat deels onder water stond (ongeveer 100 meter diep). Dit water was écht super helder; dus echt super mooi. Na een verlate lunch zijn we terug gereden naar Harare.
Hier hebben wij ons klaargemaakt voor de finale van het WK. We hebben de finale bij Peter & Liz thuis gekeken, samen met nog wat familie en de buurvrouw. De buurvrouw had nog allerlei eten klaargemaakt, wat natuurlijk nooit verkeerd is :P. Het was 120 minuten nagels bijten, draaien in de stoel, en die engelse scheids uitschelden. Maar uiteindelijk eindigde het WK, zoals iedereen weet, in een teleurstelling :(.

De volgende dag was het eerst tijd om even lekker uit te slapen, waarna we Harare in zijn gegaan. Hier hebben we even de bustickets omgeboekt, omdat we niet één week in Harare blijven, maar naar de Victoria Waterfalls zouden gaan.
Later hebben Liz en haar zus ons nog een paar delen van de stad laten zien, waarna we geeindigd zijn in het stadspark op het gras in de zon. De avond was er ééntje met hamburgers, wijn en chillheid.

Op dinsdagochtend was het weer vroeg opstaan; 4:30 ging de wekker. Deze dag zou weer in het teken staan van één en al gereis. Peter heeft ons om 5 uur naar het locale busstation gebracht, waar we nu met een bus zouden vertrekken richting de Victoria Falls! Dit was een gewone bus, maar super goedkoop (1000km = 20 US dollar). Twaalf uurtjes later zijn we aangekomen in Victoria Falls, waar we naar een lekker restaurantje zijn gegaan voor wat eten.
We kwamen ook weer Leonardo tegen; een Argentijnse backpacker uit de bus. Met z’n drieën zijn we richting de Falls gelopen, om te kijken of we nog wat zouden kunnen zien in het donker. We zijn richting de brug gelopen waarvan je de waterfallen heel goed kunt zien...tijdens daglicht bleek lateraf...Maar eerst moest je bij een grenspost langs (de Vic Falls liggen op de grens van Zimbabwe en Zambia). Daar bij de grenspost kregen we ineens verbaasde gezichten; ‘zijn jullie hier heen komen LOPEN?’ Wij dachten dat alles wel prima was in het donker, maar er bleken dus honderden olifanten in het wild rond te lopen in dit gebied. En niet veel later hoorden wij de takken en bomen al breken op het stuk waar wij net langs waren gelopen. Was wel even een leuk schrikmomentje; we hebben dus ook maar even een taxi genomen voor het kleine kilometertje terug richting het centrum. Daarna zijn we nog voor een biertje naar Mama Africa (zelfde concept als in Kaapstad) gegaan, waarna we lekker zijn gaan slapen.

Woensdag de 14e van juli was het ’s ochtends dan eindelijk tijd om één van de 7 natuur-wereldwonders te bekijken. Na een poncho te hebben gehuurd konden we 30 US dollar p.p. aftikken om het National Park in te kunnen. Hier had je 16 verschillende uitkijk punten over de Victoria Falls. De Vic Falls is water wat van de Zambezi rivier, ongeveer 100 meter naar beneden valt, over 1700 meter breedte, met 1100m³ per seconde. Het was lekker warm weer; maar het regende toch. Al het damp wat opstijgt vormt regen boven het land, en het regende op sommige stukken echt mega hard. Het was echt super gaaf om dit te zien; en vooral de kracht te horen van het water! Ik kan hier wel ellenlange verhalen op gaan hangen, maar je zal hier toch gewoon echt zelf heen moeten gaan :P.
Op de terug weg zagen wij nog twee olifanten lekker aan het eten. Die hebben wij nog even bekeken op een metertje of 10 samen met een local. Daarna wilden Arwen en ik nog twee activiteiten regelen voor die middag en de volgende dag, maar we konden maar niet over een prijs eens worden met kerels hier. Nadat één man was opgepakt, ging een ander verder met ons proberen om te praten. Uiteindelijk waren wij het eens geworden, maar toen moest er geld op de plank komen. Alleen de pinpassen weigerden nogal; dus het werd een geregel om alles rond te krijgen.
Maar ’s middags om half 4 konden we toch worden opgepikt voor de sunset cruise op de Zambezi rivier. Op deze cruise kregen wij wat snacks, en volop drank. Na wat nijlpaarden en een krokodil gespot te hebben was het tijd om het zonnetje onder te zien gaan boven één van de grootste rivieren van Afrika. Op het eind was het gezellig aan boord (lees: iedereen aan het roer); want iedereen had aardig lopen profiteren van het all-inn drinken.
Na de cruise zijn Arwen en ik naar een pizza-fastfood-hok geweest om wat te eten, waarna we thuis een filmpje hebben aangezet (die ik, zoals gewoonlijk, niet kon afkijken omdat mijn ogen het begaven).

Het was echt weer geen vakantie in Zimbabwe, want de volgende dag moesten wij er alweer vroeg uit. Om 7.45 werden we namelijk opgehaald voor onze tweede activiteit; white water rafting op de Zambezi rivier! Na een briefing zijn we met een auto naar stroomversnelling 11 (van de 23) gebracht. Met laagwater raft men vanaf versnelling 1 (gelijk na de Falls) tot aan het eind. Maar aangezien het aardig hoog water was zouden wij nogal verdrinken als wij bij nr. 1 zouden beginnen. Dit raftavontuur was een ‘grade five’ raft; de zwaarst mogelijke raft wat mogelijk is.
Na een wandeltrip van 250 meter naar beneden richting de rivier was het tijd om in de raft te stappen. Na wat oefeningen konden we eindelijk van start. Het was echt super hoe snel deze rivier stroomde! Alleen bij nr. 16; ‘the Terminator’ ging alles even wat anders. Hier had je grote golven (ik gok zo’n 4 tot 5 meter hoog)...en ééntje kreeg ons dus goed te pakken. Ik werd er uitgesmeten, en de rest ging samen met de raft op de kop. In deze rivier kon je echt niets doen, alleen maar afwachten totdat je de stroomversnelling uit was, en dat je weer opgepikt kon worden. Maar de flip-over gebeurde aan het begin, dus ik had nog een heel eind te gaan; tussen die mega hoge golven. Ademhalen ging niet al te best meer, en ik heb de Zambezi in mijn lijf gehad, maar uiteindelijk werden de golven minder. Andere rafts waren al in het rustige gedeelte aan het wachten, en ik dreef daar op af...eindelijk redding!...dacht ik :S. Ik was bijna bij een andere raft, maar die dreef verder. Maar Markie bleef mooi met z’n natte pak in een beste draaikolk steken; die mij af en toe ook de adem afnam. Op een gegeven moment begon ik toch aardig te panic-en, want ik kon echt niet meer. Maar gelukkig kwam er toen een ander kereltje in een kajak, die me terug bracht naar de raft.
De rest van de trip was (gelukkig) minder heftig, maar nog steeds super gaaf! Alleen het einde van de trip was één laatste zware opgave; de 250 meter weer omhoog klimmen, met uitrusting, in de brandende Zimbabwaanse zon. Maar daar boven wachtten gelukkig een goede lunch en koude colaatjes en biertjes op ons. Na een rit van 30 minuten terug naar het dorp zat ons raft-avontuur erop.
De man die ons begeleidde bij het raften heeft ons nog even de ‘big tree’ laten zien. Dat is de baobab boom hier in Vic Falls, die 1500 jaar oud is, en 16 volwassenen er om heen kan hebben. Was dus ’n beste joekel.
Maar later hebben we heel de dag lekker laten bezinken bij een luxe hotel bij het zwembad, op een ligbedje =D. Na ons chilluurtje zijn we richting de souvenir winkeltjes geweest, waar we nog even hebben rondgekeken. Na een klein hapje bij Mama Africa was het tijd om de dvd en foto’s te bekijken van de raft-dag. Wij hebben echt in een scheur gelegen om de video; die is dus ook gekocht =D.
Daarna zijn we bij de lodge afzet waar we 6 uurtjes moesten wachten voordat we met de bus richting Bulawayo konden rijden.
We hadden de planning om twee uur ’s nachts te vertrekken met Thombs; de bus waar we ook naar Vic Falls waren gekomen. Maar éénmaal aangekomen bij het busstation bleek deze bus al helemaal vol te zitten! Moesten wij dus voor nood maar in een locale, goedkopere, stinkende en herriemakende bus; met zo’n 100 man! Maar Arwen en ik waren zo uitgeput, dus zelfs hier hebben we geslapen.

Rond een uurtje of 8 vrijdag ’s ochtends zijn we aangekomen in Bulawayo. Hier zijn we maar op een stukje gras in de zon gaan liggen. Maar na twee waarschuwingen van locals over berovingen zijn we maar naar een ander park gegaan. Daar hebben we de rest van de tijd uitzeten in de brandende zon; heel erg relaxed! =D
Om 4 uur ‘smiddags vertrok de Greyhound bus richting het vertrouwde Zuid-Afrika. Bij de grens ging het nu een stukje sneller. Binnen een kleine twee uur, maar alsnog allerlei achterlijke procedures verder, reden we in Zuid-Afrika. Heel de nacht lekker geslapen tot half 6 toen we in Johannesburg aankwamen. Eigenlijk wilden Arwen en ik wel een hotelkamertje voor overdag; dus we zijn naar City Lodge gegaan. Maar het bleek allemaal heel duur (138 euro). Maar we konden voor 70 euro 5km van het vliegveld wel ergens slapen. Gelukkig dat de receptionist geen persoon van de andere City Lodge aan de lijn kon krijgen, want hierdoor kregen wij een kamer bij het vliegveld voor die 70 euro, in plaats van de 138 =D. We stapten de kamer binnen; een mega groot tweepersoons bed, flatscreen tv, douche, bad...alles gigantisch luxe! Eerst nog even lekker in bad gelegen, waarna we lekker een aantal uur hebben geslapen.

Rond 2 uur hebben we uitgecheckt, en zijn we naar het vliegveld gelopen. Een klein uurtje later heb ik van Arwen afscheid genomen, want die vloog terug naar Port Elizabeth, om vervolgens de 19e naar Nederland te vliegen. Ik moest nog even wachten tot m’n vlucht van 17:55 richting Durban; want mijn vakantie was nog niet over. =D

Het vervolg van mijn reis richting Mozambique zullen jullie de volgende keer wel weer lezen, nu is het verhaal inmiddels weer laaaang genoeg!

Ciao ciao!